عبدالکريم سروش دو دوره است که براي رياست جمهوري معممي را بر دو مکلا ترجيح داده است. در نگاه نخست عده يي ممکن است اين حمايت را چندان با آراي او هماهنگ ندانند، اما او رداي رياست را برازنده قامت شيخ يافته است، نه مکلاهاي مستظهر به روشنفکري. حمايت سروش از کروبي را مي توان برگ برنده ديگري براي شيخ دانست و با حمايت او کلکسيون حاميان کروبي کامل تر شده است. البته اين حمايت چندان هم غيرقابل پيش بيني و دور از انتظار نبود. در دوره گذشته با وجود اينکه بسياري از شاگردان و همفکران سروش در ستاد مصطفي معين فعاليت مي کردند، او اما در کمال ناباوري از کروبي حمايت کرد و شيخ را با توجه به ساختار سياسي موجود مناسب ترين گزينه براي رياست جمهوري دانسته بود. سروش در دوره قبل با اين استدلال از کروبي حمايت کرد که شيخ اهل چانه زني و مذاکره است و در سايه رياست جمهوري او اصلاح طلبان مي توانستند به تقويت بنيان هاي جامعه مدني بپردازند، بدون اينکه زير رگبارهاي فشارهاي اجرايي قرار بگيرند و سروش آن را براي آينده ضروري مي دانست. عبدالکريم سروش چندي پيش نيز در گفت وگو با «اعتماد» گفته بود؛ «من همچنان ترجيح مي دهم اصلاح طلبان در سايه حکومتي نسبتاً معتدل به جامعه مدني روي آورند و صبوري باغبانان را پيشه کنند و بذرهايي براي آينده بکارند.» او اگرچه در آن گفت وگو به صراحت از کروبي حمايت نکرد، اما از همان جملات مي شد حمايت ضمني از شيخ را تشخيص داد. اکنون که يک ماه بيشتر به انتخابات نمانده،سروش به صراحت از شيخ حمايت کرده و ميرحسين موسوي و اصلاح طلبان حامي او را مورد انتقاد قرار داده است؛ «من رفتن پاره يي دوستان پشت آقاي موسوي را هم اصلاً درک نمي کنم. يعني از ديد سياسي که نگاه مي کنم کاملاً برايم مبهم است. به صراحت براي شما بگويم اينکه کسي دوباره بيايد و در کسوت سياسي ادعاي رسالت روشنفکري داشته باشد نمي پسندم. بايد کسي بيايد که مرد عمل باشد.» اين نظر حکايت از آن دارد که سروش در حوزه سياسي نگاه واقع بينانه يي دارد و در عرصه سياست محال انديش نيست و آرمان هاي نظري و تئوريک خود را با واقعيات موجود هم عرض نمي داند. او در سياست در دايره ممکنات دست به انتخاب مي زند. اگرچه از لحاظ تئوريک ممکن است با کروبي سنخيت حداکثري نداشته باشد، اما در سياست ورزي مرد عمل را بر روشنفکر و کردارهاي دليرانه را بر گفتارهاي عاشقانه ترجيح مي دهد. اصلاح طلبان پيشرو از لحاظ تئوريک به سروش نزديک تر از اصلاح طلبان عمل گرا هستند، اما سروش برخلاف دوستانش بر آن نيست که رئيس جمهور بايد متخلق به اوصاف روشنفکري باشد، بلکه انتظار او از رئيس جمهور اين است که «فضا اندکي باز بشود که اهل انديشه و اصلاح بتوانند در جامعه مدني کاري بکنند. مطبوعات قدري آزادتر باشند، مردم کمي آزادتر باشند و سايه ترس از روي سر مردم کنار برود. قوه قضائيه قدري پاکيزه تر بشود.» بر اساس چنين پيش فرضي به باور سروش،کروبي بهتر از موسوي مي تواند فضاي بازي ايجاد کند که جامعه مدني در آن تقويت و دموکراسي نهادينه شود .