|
هفته گذشته در روزنامه كارگزاران گفت‌وگویی منتشر شد با دكتر عبدالكریم سروش، روشنفكر برجسته دینی. موضوع گفت‌وگو با دكتر سروش درباره كارنامه فعالیت‌های او در حوزه فلسفه علم و فلسفه تحلیلی بود و انتظار می‌رفت با توجه به فنی و تخصصی بودن موضوع گفت‌وگو، حساسیت معارضان برانگیخته نشود. اما دریغ كه تنگ‌نظری مخالفان چندان بود كه حضور سروش را در این حد هم تاب نیاوردند. مدت‌هاست كه از حضور دكتر سروش در فضای فكری و فرهنگی ایران جلوگیری می‌شود. راهی به دانشگاه ندارد و گریزی نیست جز آنكه دعوت دانشگاه‌های خارجی را لبیك گوید، در همایش‌ها و سخنرانی‌ها اجازه حضور ندارد جز آنكه سرزده در جمعی حاضر شود تا مگر در غفلت بدخواهان دمی مجال صحبت یابد. جز این آرای تازه او در حوزه دین‌شناسی بهانه‌ای به دست داده تا معارضان او را به انكار وحی متهم كنند. البته دكتر سروش در این زمینه توضیحاتی مكفی داده كه در همین روزنامه كارگزاران منتشر شده است. اما نكته‌ای كه می‌ماند این است كه مگر سنت حسنه گفت‌وگو كه كسانی چون آیت‌الله جعفر سبحانی در پیش گرفته‌اند، چه عیب داشت كه مخالفان از در اتهام و افترا ـ آن هم ادعاهای عجیبی چون رفاقت سروش و سعید امامی آن هم از سوی كسانی كه همواره خود در معرض این اتهام بوده‌اند ـ وارد شده‌اند؟ جالب این است كه مشكل تمام دگراندیشان و نیروهای سیاسی كه از نظرات یك روزنامه پیروی نمی‌كنند جاسوسی و پول گرفتن از دول خارجی است. همین تكرار مكرر این ادعا می‌تواند نه‌تنها نشان‌دهنده فقدان تخیل خفیه‌نویسان باشد كه میزان اعتبار این ادعا را هم ثابت كند. |
